Как сказал однажды Владимир Высотцкий: Лучше гор могут быть только горы, на которых еще не бывал.» И вот одна из таких долгожданных гор была гора Димац. Наш путь начался с того как нас встретил осенний лес.  Первое дыхание осени — просто счастье после жаркого и знойного лета. Погода  выдалась удивительной. В прохладном воздухе витала острая горчинка, ощущался аромат сухой опавшей листвы. По дороге тихо и уверенно, как кошка, сопровождала нас осень. Небо было высоким, прозрачно-голубым. Однако солнце с каждым шагом остывало все больше,  мало-помалу смирялся с приближением неизбежных холодов. И знаете я хочу скащать что желание и мечты творят чудеса. Я счастливый человек. У меня была мечта, и она осуществилась, а это нечасто случается с человеком. Я так долго мечтала подняться на гору что мне уже это казалось невозможным и в момент когла кажется что осталось совсем мало ,но ты можешь не успеть открывается второе дыхание и ты обязательно даешь себе слово достичь вершины… И вот ты там. Ты чувствуешь себя одновременно и Богом и жалкой незаметной пылинкой. Когда ты достиг вершины, у тебя есть отговорка – дальше идти некуда. Ты садишься на краю обрыва, смотришь в пропасть и чувствуешь свободу во всем . Я влюбилась в эту вершину, как в отдельного человека, как равнозначащая часть большого целого. Она была такой какой я его себе прелставляла гордой и неприкословной.

Необычно красивое путишествие за последние время. Поля которые нас окружали давали чувство свободы и в тоже время ограничивало нас. Гора которая звала и я поднималась в гору, чтобы увидеть, где ночует солнце. Вершины гор — это самое чистое и светлое, что есть на земле, не зря они находятся ближе всего к небесам. Ты идёшь и кажется что еще чуть чуть и облака обнимут тебя окутает в свои объятья и тоже станешь странником этого всего.Тут на вершине горы, когда хочется оставить душу тут ты лежишь и понимаешь как твое сердце пускает корни в эту землю и только в эту минуту ты по-настоящему счастлив.

Гора Армаган находится в Гегаркуникском регионе. Высота составляет 2829 метра. На вершине горы находится озеро, диаметром в 50 м и глубиной в 15 м.

У нас стояла непростая задача покорить ее вершину. И когда ты начинаешь дорогу ты понимаешь, что остановиться и не дойти ты не можешь гора не разрешит тебе. Она звала. Горы зовут тех, чья душа им по росту. И только поднявшись туда ты это помешь. При этой мысли дорога, которая раньше была почти непроходимой, теперь казалось лёгкой. И вот ты там на вершине и гора не кажется неприступной, если смотреть с ее вершины. Но ты понимаешь, что природа создала горы в наказание людям, когда ей захотелось их унизить и вправду когда ты стоишь на вершине тебе кажется что ты тоже часть этой горы. Покорение вершины – большая радость, но близость неба величественнее,ведь когда ты стоишь там и небо будто еще чуть чуть и окутает тебя сделав тебя часть этой вершины. Каждый раз поднимаясь но шру я узнаю что то новое для себя в этот раз в этот раз, что на этой высоте ты не хочешь умерать,но ты уже мертв. Интересно, что бы я делала, если бы в моей жизни не было гор? Что бы я могла узнать про себя?

11.09.20 մենք սեբաստացիներս գնացինք հայոց բերդեր։
Առաջինը գնացինք՝ Արագածոտնի մարզի Կոշ գյուղ, Կոշի բերդ, Սուրբ Գևորգ, Սուրբ Գրիգոր Լուսավորիչ. Սուրբ Ստեփանոս ժայռակոփ եկեղեցիներ։
Եկրորդը՝ Արագածոտնի մարզի Արուճ գյուղ, այցելություն Արուճի տաճար, Արուճի կիսավեր ամրոց, Արուճի քարավանատուն:
Երրորդը՝ Թալինի շրջանի Դաշտադեմ գյուղ,Դաշտադեմի Սուրբ Քրիստափոր եկեղեցի (7-րդ դար), Թալինի Կաթողիկե եկեղեցի:
Ես շատ հավանեցի այս ճամփրդությունը։Արաջինը գնացինք Կոշի գյուղ և առաջին եկեղեցին նման չէր մեզ համար արդեն սովորական եկեղեցիներին։ բայց եկեղեցին փակ էր։Մի քիչ այն կողմ կար ևս մի եկեղեցի մտանք ներս ներսում շատ գեղեցիկ էր։Սկեցինք բարձրանալ դեպի Կոշի բերդ ։Ճանապարհը հեշտ էր շուտ բարձրացանք։Վերևից տեսարանը շաաաատ գեղեցիկ էր մի քիչ նկարվեցինք և շարժվեցինք առաջ։Գնացինք Սբ.Գրիգոր Լոևսավորիչ եկեղեցի ,հետո
Սուրբ Ստեփանոս ժայռակոփ եկեղեցի։Մի քիչ դժվարությամբ գտանք։Բայց արժեր այդքան ման գալ մի հոյակապ տեսարանար էր բացբում եկեղեցու բակից ։Այն տեղել նկարվելուց հետո գնացինք դեպի Արճու գյուղ շատ մոտիկ էր Կոշին ։Առաջինը մտանք Արճու տաճար ։Շրջեցինք տարացքում և մյուս կանգառը դեպի Արճու կիսավեր ամրոց։
Թալինի շրջան՝Դաշտադեմ գյուղ։Արաջինը այցելեցինք Կաթողիկե եկեղեցի(եկեղեցիներից ամենաշատը այս մեկը հավանեցի) ։
Իսկ մյուսը 😍Թալինի ամրոցը դա մի ուրիշ գեղեցկություն էր

• ։
  Հետո մտանք Դաշտադեմ ամրոց շատ բարձր էր ,բայց սիրուն ։Եվ վերջին կանգառը դա քարավանատունն էր,ավելի ճիշտ քարավանատան ավերակները։
  Ճամփորդությունը հիանալի զացողություններ ,էմոցիաներ պարգևեց։

Բարև ձեզ,ուզում եմ ձեզ պատմել իմ ճանփորդության մասին ։Մխիթար Սեբաստացի կրթահամլիրը ունի շատ լքվ և հետաքրքիր ավանդույթ ամեն տարի սեպտեմբերի 1֊ին բարձրանում են Արագածի հարաֆաին գագաթը,բայց քանի որ այս տարի այն տեղ շատ ցուրտեր 1֊1 կուրսը գնաց դեպի Սուրբ Հովհաննես եկեղեցի։
Ժամը 9֊ին շարժվեցինք ճանապարհը տևեց մոտ 3ժամ։Մեզ հետ եկել էին Ընկեր Ելենան,Ընկեր Մարիամը և Ընկեր Բելլան։Սար բարձրանալը դժվար էր հողը և խոտը սղում էր իսկ քարերը շարժվում էին։ Տարածքում կաին ծառեր ,որոնց վրա մարդիկ տարբեր իրեր էին կախել ։Երբ հասանք մատուռի մոտ ,մոմ վառեցինք(հետաքրքիր փաստ`մատուռը կառուցվել է Ռոզա Սուքիասյանի երազի հիման վրա 2010թ)։Մատուռից մի քիչ վերև ջուր կար ,այն տեղ մի քիչ նստեցինք և շարունակեցինք ճանապարհը։Երբ բարձրացանք եկեղեցի վերևից անհավանակ գեղեցկություն էր երևում և միանծանակ այդ դժվար ճանապարհն արժեր այդ գեղեցկության համար։ Հետո 3 անգամ շրջեցինք եկեղեցու մոտով ,հետո նկարվեցինք խաչքարերի մոտ և մտանք եկեղեցի մոմ վառեցինք ։Արդեն պատրաստվում էինք իջնել ։Իջնելն ավելի դժվար էր ,բայց մենք հաղթահարեցինք։)